Minimalizowanie stymulacji komorowej w celu zmniejszenia migotania przedsionków w chorobie węzła zatokowego czesc 4

Zgodnie z zaleceniem komitetu monitorującego dane i bezpieczeństwo badanie przerwano w dniu 21 grudnia 2006 r., Krótko po tym, jak wstępna analiza wykazała, że różnica w trwałym migotaniu przedsionków między obiema grupami przekroczyła wcześniej określoną granicę skuteczności (P = 0,007). Wyniki
Rekrutacja
Rysunek 1. Rysunek 1. Rejestracja, losowanie i analiza pacjentów. Spośród 1321 pacjentów poddanych badaniu przesiewowemu 256 (19,4%) nie zostało zapisanych z następujących powodów: 214 (83,6%) nie przeszło testu stymulacji przedsionkowej, 13 (5,1%) miało odstęp QRS większy niż 120 ms, a 29 (11,3%) miało inne powody (rysunek 1). Pozostałych 1065 pacjentów zapisano i poddano randomizacji po pomyślnym wszczepieniu rozruszników serca.
Badana populacja
Tabela 1. Tabela 1. Charakterystyka wyjściowa populacji badania. Większość pacjentów była w podeszłym wieku i miała nadciśnienie, normalną funkcję komory i brak historii niewydolności serca. Mężczyźni i kobiety byli w przybliżeniu jednakowo reprezentowani, a 38% pacjentów miało udokumentowane napadowe migotanie przedsionków przed włączeniem do badania. Pozostałe cechy kliniczne, w tym różne leki nasercowe, były podobne w obu grupach terapeutycznych (Tabela 1).
Średni czas obserwacji (. SD) wynosił 1,7 . 1,0 roku (zakres od 0 dni do 3,6 lat). Zwroty obserwowano u 59 pacjentów (44 pacjentów [8,2%] przeszło z konwencjonalnej stymulacji dwukomorowej na minimalną komorową stymulację dwukomorową, a 15 pacjentów [2,8%] przeszło z dwukomorowej minimalnej stymulacji komorowej na konwencjonalną dwukomorową stymulacja; P <0,001). Trzynastu pacjentów (1,2%) zostało utraconych w celu obserwacji po średnim okresie obserwacji trwającym 1,5 miesiąca.
Wyniki
Mediana procentu pobudzeń komorowych była istotnie mniejsza w grupie przypisanej do dwukomorowej minimalnej stymulacji komorowej niż w grupie przypisanej do konwencjonalnej stymulacji dwukomorowej (9,1% w porównaniu z 99,0%, P <0,001). Jednak mediana odsetka uderzeń przedsionków, które były stymulowane, była podobna w obu grupach (71,4% w porównaniu z 70,4%, P = 0,96).
Rycina 2. Ryc. 2. Szacunki Kaplana-Meiera dotyczące czasu trwania trwałego migotania przedsionków według grupy leczenia. Współczynnik ryzyka wynoszący 0,60 (95% CI, 0,41 do 0,88) wskazuje na 40% spadek względnego ryzyka przetrwałego migotania przedsionków w dowolnym przedziale czasowym wśród pacjentów w grupie przypisanej do dwukomorowej minimalnej stymulacji komorowej w porównaniu do pacjentów w grupie grupa przypisana do konwencjonalnej stymulacji dwukomorowej.
W okresie obserwacji ciągłej migotanie przedsionków rozwinęło się u 110 pacjentów – 68 z 535 pacjentów w grupie przypisanej do konwencjonalnej stymulacji dwukomorowej (12,7%) i 42 z 530 w grupie przeznaczonej do minimalnej stymulacji komorowej w dwóch komorach ( 7,9%) (P = 0,004 w teście log-rank). Szacunki Kaplana-Meiera dotyczące czasu do przetrwałego migotania przedsionków wykazały bezwzględne zmniejszenie częstości występowania przetrwałego migotania przedsionków związanego z dwukomorową minimalną stymulacją komorową w porównaniu z konwencjonalną stymulacją dwukomorową wynoszącą 3,8% na rok (95% przedział ufności [CI] 0,4 do 7,3), 6,9% po 2 latach (95% CI, 2,4 do 11,4) i 7,0% po 3 latach (95% CI, -0,3 do 14,4) (Figura 2).
Rysunek 3
[patrz też: panmed siedlce, specmed ełk, jezierski jarocin ]