Minimalizowanie stymulacji komorowej w celu zmniejszenia migotania przedsionków w chorobie węzła zatokowego ad 5

Współczynniki zagrożenia i 95% przedział ufności dla utrzymującego się migotania przedsionków według podgrupy klinicznej. Przerywana linia pionowa wskazuje współczynnik ryzyka dla całej populacji. Żadna z różnic między podgrupami nie była istotna. Frakcja wyrzutowa lewej komory nie została udokumentowana u 264 pacjentów. Zdefiniowane analizy wielu zmiennych wykazały, że minimalna stymulacja komorowa w trybie dwukomorowym pozostała niezależnym czynnikiem predykcyjnym przetrwałego migotania przedsionków (współczynnik ryzyka 0,60; 95% CI, 0,41-0,88; P = 0,009). Współczynnik ryzyka wynoszący 0,60 wskazuje na 40% spadek względnego ryzyka przetrwałego migotania przedsionków w dowolnym przedziale czasowym pomiędzy pacjentami losowo przydzielonymi do dwukomorowej minimalnej stymulacji komorowej w porównaniu z pacjentami stosującymi konwencjonalną stymulację dwukomorową. Nie stwierdzono istotnej różnicy między wybranymi podgrupami klinicznymi pod względem wpływu dwukomorowej minimalnej stymulacji komorowej w porównaniu z konwencjonalną stymulacją dwukomorową zmniejszającą ryzyko przetrwałego migotania przedsionków (Ryc. 3).
Inne niezależne czynniki predykcyjne przetrwałego migotania przedsionków to wiek (współczynnik ryzyka dla każdego rocznego przyrostu, 1,02; 95% CI, 1,00 do 1,04, P = 0,05) oraz obecność lub brak wcześniejszego migotania przedsionków (współczynnik ryzyka, 3,56; CI, 2,23 do 5,67, P <0,001) i stosowanie leków przeciwarytmicznych (współczynnik ryzyka, 1,51; 95% CI, 0,99 do 2,32, P = 0,06). Nie stwierdzono istotnej interakcji pomiędzy żadną z tych zmiennych a grupą leczoną.
Rysunek 4. Rycina 4. Czas do pierwszej kardiowersji, cewnik Ablacja węzła przedsionkowo-komorowego lub izolacja żył płucnych według grupy leczenia. Czas do pierwszej kardiowersji, ablacji cewnika przedsionkowo-komorowego lub izolacji z żył płucnych wykazał różnicę granicznej istotności, sprzyjając minimalnej stymulacji komorowej w dwóch komorach (współczynnik ryzyka, 0,62; 95% CI, 0,37 do 1,03).
Śmiertelność nie różniła się istotnie pomiędzy grupami leczonymi (4,9% w grupie przypisanej do dwukomorowej minimalnej stymulacji komorowej w porównaniu z 5,4% w grupie przypisanej do konwencjonalnej stymulacji dwukomorowej, współczynnik ryzyka, 0,85, 95% CI, 0,50 do 1,44; P = 0,54), nie było także częstości hospitalizacji z powodu niewydolności serca (2,8% w grupie przypisanej do dwukomorowej minimalnej stymulacji komorowej w porównaniu z 3,1% w grupie przypisanej do konwencjonalnej stymulacji dwukomorowej, współczynnik ryzyka, 0,84; CI, 0,42 do 1,68; P = 0,62). Biorąc pod uwagę zaobserwowane wskaźniki zdarzeń, badanie miało jedynie 22% mocy do wykrycia klinicznie prawdopodobnego zmniejszenia o 25% względnego ryzyka śmierci i 16% mocy przy takim samym zmniejszeniu względnego ryzyka niewydolności serca. Nieokreślone analizy wykazały, że odsetek pacjentów, u których wykonano ablację węzła przedsionkowo-komorowego lub izolację żyły płucnej był większy w grupie przypisanej do konwencjonalnej stymulacji dwukomorowej (13 z 535 [2,4%]) niż w grupie przypisanej do dwukomorowa minimalna stymulacja komorowa (2 z 530 [0,4%], P = 0,005). Liczba wykonanych kardiowersji była podobna w konwencjonalnej grupie stymulacji dwukomorowej (26 z 535 pacjentów [4,9%]) oraz w grupie kontrolnej z dwoma komorami minimalnie komorowymi (22 z 530 pacjentów [4,2%], P = 0,58 )
[hasła pokrewne: panmed siedlce, sportway bydgoszcz, kalchem ]