Czas do pierwszej kardiowersji, ablacji cewnika przedsionkowo-komorowego lub izolacji z żył płucnych wykazał różnicę istotności granicznej, sprzyjającą minimalnej stymulacji komorowej w dwóch komorach (współczynnik ryzyka, 0,62, 95% CI, 0,37 do 1,03; P = 0,06) ( Rysunek 4). Niespecyficzne analizy porównujące pacjentów, u których przetrwałe migotanie przedsionków rozwinęło się z tymi, u których nie wykazało istotnej różnicy w śmiertelności (6,4% vs. 5,0%, P = 0,55), ale wyższe odsetki hospitalizacji z powodu niewydolności serca (7,3% vs. 3,2%, p = 0,03). Pacjenci, u których rozwinęło się migotanie przedsionków, mieli więcej udarów niż ci, u których nie rozwinęło się przetrwałe migotanie przedsionków, ale różnica nie była istotna (4,5% vs.