Minimalizowanie stymulacji komorowej w celu zmniejszenia migotania przedsionków w chorobie węzła zatokowego

Konwencjonalna stymulacja dwukomorowa utrzymuje synchronizację przedsionkowo-komorową, ale powoduje wysoki odsetek stymulacji komorowej, co powoduje desynchronizację komorową i wiąże się ze zwiększonym ryzykiem migotania przedsionków u pacjentów z chorobą węzła zatokowego. Metody
Losowo przypisaliśmy 1065 pacjentów z chorobą węzła zatokowego, nienaruszonym przewodnictwem przedsionkowo-komorowym i prawidłowym odstępem QRS do przyjęcia konwencjonalnej stymulacji dwukomorowej (535 pacjentów) lub dwukomorowej minimalnej stymulacji komorowej z wykorzystaniem nowych funkcji stymulatora zaprojektowanych do promowania przewodnictwa przedsionkowo-komorowego , zachować przewodzenie komorowe i zapobiec desynchronizacji komorowej (530 pacjentów). Pierwszorzędowym punktem końcowym był czas do przetrwałego migotania przedsionków.
Wyniki
Średni czas obserwacji (. SD) wynosił 1,7 . 1,0 roku, kiedy badanie zostało przerwane, ponieważ osiągnął pierwotny punkt końcowy. Mediana procentu uderzeń komorowych była mniejsza w minimalnej stymulacji komorowej w porównaniu z konwencjonalną stymulacją dwukomorową (9,1% w porównaniu z 99,0%, P <0,001), podczas gdy odsetek pobudzeń przedsionkowych był podobny dwie grupy (71,4% wobec 70,4%, P = 0,96). Utrzymujące się migotanie przedsionków rozwinęło się u 110 pacjentów, 68 (12,7%) w grupie przypisanej do konwencjonalnej stymulacji dwukomorowej i 42 (7,9%) w grupie przypisanej do dwukomorowej minimalnej stymulacji komorowej. Współczynnik ryzyka dla rozwoju przetrwałego migotania przedsionków u pacjentów z minimalną komorową stymulacją dwukomorową w porównaniu z konwencjonalną stymulacją dwukomorową wynosił 0,60 (95% przedział ufności, 0,41 do 0,88, P = 0,009), co wskazuje na 40% redukcję w względnym ryzyku. Bezwzględna redukcja ryzyka wyniosła 4,8%. Śmiertelność była podobna w obu grupach (4,9% w grupie otrzymującej dwukomorową minimalną stymulację komorową w porównaniu z 5,4% w grupie otrzymującej konwencjonalną stymulację dwukomorową, P = 0,54).
Wnioski
Dwukomorowa minimalna stymulacja komorowa, w porównaniu z konwencjonalną stymulacją dwukomorową, zapobiega desynchronizacji komorowej i umiarkowanie zmniejsza ryzyko przetrwałego migotania przedsionków u pacjentów z chorobą węzła zatokowego. (Numer ClinicalTrials.gov, NCT00284830.)
Wprowadzenie
Pomimo blisko 20-letnich badań klinicznych z udziałem tysięcy pacjentów, optymalna strategia stymulacji u pacjentów z objawową bradykardią spowodowaną chorobą węzła zatokowego nie została jeszcze zdefiniowana. Stymulacja przedsionkowa jest związana ze zmniejszoną częstością migotania przedsionków, w porównaniu ze stymulacją komorową1, ale blok przedsionkowo-komorowy może wystąpić nawet u starannie wybranych pacjentów.2.3 Konwencjonalna stymulacja dwukomorowa utrzymuje skoordynowaną zależność przedsionkowo-komorową, synchronizując rytmy stymulowane komorowo z przedsionkiem. aktywność, zapobiega omdleniu podczas bloku przedsionkowo-komorowego i nieznacznie zmniejsza ryzyko migotania przedsionków w porównaniu ze stymulacją komorową. Dwukomorowa stymulacja nie zmniejsza jednak śmiertelności i ma minimalny wpływ na ryzyko udaru i niewydolności serca.4-8 Ponadto, u pacjentów z implantowanym kardiowerterem-defibrylatorem stymulacja dwukomorowa paradoksalnie doprowadziła do zwiększonego ryzyka serca awaria i śmierć.9
Wyniki te doprowadziły do hipotezy, że stymulacja prawej komory podczas stymulacji dwukomorowej ma negatywny wpływ na funkcję pompy lewej komory, która neguje fizjologiczną przewagę synchronizacji przedsionkowo-komorowej.
[patrz też: apteka skoczów dyżur, gazetarzeszow, stachursky iwona łaszczok ]