AIDS w uprzemysłowionych demokracjach: pasje, polityka i polityka

Ta seria esejów, pojawiających się na początku drugiej dekady epidemii AIDS, dostarcza żywe szczegóły, w jaki sposób oddolne wysiłki i agencje rządowe w 11 uprzemysłowionych krajach odpowiedziały na wiele wyzwań stawianych przez AIDS. Redaktorzy poprosili pisarzy z każdego kraju, aby opisali swoje reakcje na główne problemy polityczne. Użyli interesujących ram, aby scharakteryzować te reakcje jako zgodnie ze strategią powstrzymywania i kontrolowania , która stara się stosować obowiązkowe środki, aby zidentyfikować osoby zarażone i wyizolować je w celu powstrzymania rozprzestrzeniania się HIV lub współpracy i włączenia . strategii. Ten ostatni sprzyja kontrolowaniu epidemii poprzez połączenie działań w zakresie edukacji publicznej, opracowanych z przedstawicielami najbardziej zagrożonych społeczności, oraz programów dobrowolnego testowania, ze szczególnym uwzględnieniem ochrony prywatności i praw osób testowanych. . W odpowiedziach z całego świata pojawiają się niezwykłe podobieństwa. Wspólne wątki obejmują wspieranie zasady świadomej zgody przed badaniem na obecność wirusa HIV, uczestnictwo grup społeczności w programach edukacyjnych dotyczących AIDS i edukacji w zakresie AIDS oraz uznanie znaczenia angażowania osób najbardziej narażonych na choroby w kształtowaniu polityki publicznej. Wsparcie dla tych polityk opracowane pomimo lub, być może, w niektórych przypadkach w świetle opóźnień lat w prawie wszystkich krajach od czasu zgłoszenia przypadków AIDS i wszelkich znaczących inicjatyw rządowych w zakresie leczenia lub zapobiegania AIDS.
Kirp i Bayer postrzegają szeroko rozpowszechnione przyjęcie polityk, które dążyły do wspierania włączenia osób zakażonych wirusem HIV lub zagrożonych wirusem HIV, zamiast bronić ich kontroli , w wyniku perspektywy wyjątkowej opracowanej w pierwszej dekadzie AIDS epidemia przez sojusz gejowskich liderów, zwolenników prywatności, lekarzy i urzędników zdrowia publicznego. Nieco zaskakujące, a przynajmniej przedwcześnie, promują tezę, że jesteśmy obecnie w trakcie normalizacji AIDS i że wyjątkowość HIV Prawie na pewno jest postrzegana jako relikt pierwszej dekady epidemii .
Na poparcie swojej tezy redaktorzy wskazują na dostępność ulepszonych interwencji terapeutycznych , które zachęciły do wczesnego leczenia i tym samym osłabiły twierdzenia tych, którzy próbowali argumentować, że AIDS jest tak fundamentalnie odmienny od innych chorób przenoszonych drogą płciową, że wymaga wyjątkowych reakcji politycznych. Te interwencje terapeutyczne są dalekie od doskonałości, ale niewątpliwie skłoniły lekarzy do przetestowania osób zagrożonych wirusem HIV. Niemniej jednak nie jest jasne, dlaczego badania powinny być przeprowadzane bez uwzględnienia dobrowolnych lekcji z pierwszej dekady epidemii, gdy mogłoby to zachęcić do szerszych badań i uniknąć dyskryminacji osób zarażonych wirusem HIV, a także tych, które testują negatywne, ale którzy identyfikują się jako zagrożeni infekcją. Dopóki nie zostanie wyeliminowana taka dyskryminacja, nie może dojść do prawdziwej normalizacji polityki dotyczącej AIDS.
Podobnie redaktorzy stwierdzili, że zydowudyna, pentamidyna i didanozyna doprowadziły do zmiany polityki
[podobne: europtrans, ciecina eu, specmed ełk ]