AIDS w uprzemysłowionych demokracjach: pasje, polityka i polityka ad

Sądzą, że medykalizacja problemu sprawiła, że stała się bardziej właściwa dla lekarzy i naukowców. To stwierdzenie pojawia się dokładnie w czasie, gdy lekarze i inni opiekunowie uznają kluczową lekcję z pierwszej dekady epidemii: że AIDS jest chorobą, która wymaga współpracy i włączenia. Jeśli cokolwiek, lekcją pierwszej dekady musi być to, że wyjątkowość nie powinna się skończyć, a raczej stać się regułą. Z punktu widzenia lekarza oczywiste jest, że nie uda nam się powstrzymać AIDS bez pracy ze społecznościami zagrożonymi w celu opracowania programów profilaktycznych. W rozdziale dotyczącym Niemiec Guenter Frankenberg podkreśla fundamentalną kwestię zapobiegania, której unikaliśmy: względne zalety strategii poznawczej , która kładzie nacisk na doradztwo i edukację, oraz strategię konfliktu , która uznaje znaczenie informacji i edukacji, ale ma również na celu wzmocnienie autonomii psychologicznej potrzebnej do radzenia sobie z konfliktami między zachowaniem własnym a pragnieniem seksualnym, między pożądaniem a strachem przed śmiercią.
Musimy włączyć te pomysły do tego, czego się uczymy, czego uczymy i co praktykujemy. Nie byłoby to możliwe w tradycyjnym modelu medycznym; może się tak zdarzyć, jeśli nadal będziemy uczyć się na zasadach włączenia wyjaśnionych w pierwszej dekadzie epidemii AIDS. Kiedy weźmiemy pod uwagę inne krytyczne kwestie dotyczące zdrowia publicznego naszych czasów, zasady te wydają się jeszcze ważniejsze. Problemy, takie jak przemoc w rodzinie, narkomania i dostęp do opieki zdrowotnej, wymagają nowego spojrzenia na sposoby rozwiązywania problemów zdrowia publicznego.
Harvey J. Makadon, MD
Harvard Medical School, Boston, MA 02115

[hasła pokrewne: gazetarzeszow, dyżury aptek śrem, europtrans ]